Desde Macendo, capital de Albín, escribe «O profesor»:

Nos pobos había, e sigue habendo en parte, dous tipos de fornos: fornos comunitarios ou do pobo, e fornos familiares.

Os primeiros eran usados polos veciños do pobo por turnos, case sempre de un día e unha noite, eran pequenas construccións de planta baixa, dentro da cal se metía a leña e se pasaba a noite cando facía falta, tamén era lugar de xuntaban dos veciños.

Na parroquia de Macendo o que se facía xeralmente nos patios das casas eran fornos familiares. Montados sobre pedras, estaban a certa altura,  tiñan o chan tamén de pedra, mentres que as paredes e o teito eran de ladrillo refractario -para conservar a calor-, o teito non era plano, remataba nunha especie de cúpula tamén de ladrillos. Tiña unha pequena porta cuadrada -xeralmente de pedra-, que se tapaba cado o forno estaba quente cunha peza do mesmo tamaño de madeira.

Como única ferramenta dispuña dunha pa de madeira- peza de madeira con un longo rabo-.

A función principal do forno era a de cocer o pan de millo, de centeo,tam misturado -a conocida «bica», que non tgen que ver coa de Trives-. Aqueles grandes pans que se cocían duraban  unha semana ou máis. Para eso enchíase o forno de leña onde ardía, logo cando o forno estaba quente sacábase a borralla -ou parte dela-, e metíase a masa do pan levedada, pechando logo o forno onde cocía. Logo sacábase coa pa.